Als jeugdige heeft Saida zelf te maken gehad met de jeugdhulpverlening en dat heeft haar nieuwsgierig en enthousiast gemaakt voor het vak.

Zij begon in 2000 als pedagogisch medewerker bij een crisisopvang voor jongeren, waarna zij bij een kamertrainingsproject ging werken. Na vervolgens een lange periode werkzaam te zijn geweest als ambulant hulpverlener, waarbij zij opvoedondersteuning gaf aan gezinnen met diverse problemen, ging zij in 2018 aan de slag als pleegzorgbegeleider. Sinds 2 jaar werkt zij nu als gezinsonderzoeker bij Jeugdformaat.

Wat ziet Saida aan goede ontwikkelingen?

“Het besef dringt steeds meer door dat het bij pleegzorg belangrijk is dat de ouders van het kind een belangrijke rol houden na de uithuisplaatsing. Het is een soort co-ouderschap, waarin het kind centraal staat.” Saida’s taak is onder meer de nieuwe pleegouders hier goed in mee te nemen en hen er bewust van te maken dat ze niet alleen voor een kind kiezen bij pleegzorg, maar ook voor het netwerk van een kind. Dit vraagt bepaalde vaardigheden van zowel pleegouders als pleegzorgbegeleiders waar (aspirant)pleegouders en pleegzorgbegeleiders uitgebreid in getraind worden. “Ik vind het mooi dat door deze manier van werken een kind zich vrij kan voelen om van al zijn opvoeders te houden en minder risico heeft op loyaliteitsconflicten.”

Voor haar huidige werk is het nodig dat ze in korte tijd veel te weten komt over een gezin en het netwerk er omheen. Dit is wat zij interessant en uitdagend vindt in het werk. Van karakter is zij nieuwsgierig ingesteld. Door de juiste vragen te stellen krijgt zij veel informatie en dit helpt om een goede analyse te kunnen maken. Het is daarbij belangrijk voor haar om met ‘gevoel’ te werken en relaties aan te kunnen gaan met mensen. Hier krijgt zij energie van.

Ervaart zij belemmeringen in de regelgeving?

In haar huidige baan heeft zij niet veel last van regels en daarom ook niet echt de behoefte aan veranderingen. Dat was in de tijd dat zij nog in de uitvoering als pleegzorgbegeleider werkte wel anders. “Er waren (te)veel regels, die het werk soms onnodig zwaar maakte. Denk bijvoorbeeld aan tijdregistratie, alles moet gerapporteerd worden en beschikkingen aanvragen kost ook veel werk en tijd. Door de hoeveelheid aan randzaken is er minder tijd om je te richten op waar het werkelijk om gaat, namelijk het kind.”